Het is een trend op internet. Mensen melden dat ze een ongeluk, een ziekte of ander misfortune hebben. Dan krijgen ze een lading reacties over zich heen in de trant van: ‘eigen schuld, dikke bult’ en ‘moet je maar beter opletten’.  Slachtofferhulp start een actie om dit soort praat in te dammen, want slachtoffers vinden deze reacties uiteraard vervelend. Volgens de organisatie zijn deze opmerkingen ‘lomp’.
Persoonlijk weet ik niet of ik die term zou gebruiken, hoewel dit soort opmerkingen natuurlijk wel gewoon ruw zijn. Ik vrees dat dit niet zomaar enkele kansloze Henkies met een bord voor hun kop zijn. Er zit een angstaanjagend wereldbeeld achter.
Toen ik jong was, was ik een individu, die verantwoordelijk was voor zijn eigen leven, in een samenleving, die er rekening mee hield dat zaken ook weleens anders kunnen gaan, dan wij verwachtten. Het menselijk inzicht is nu eenmaal beperkt. Langzaam maar zeker neemt een computergestuurde bureaucratie de wereld over. We worden bedolven onder een zondvloed van procedures, regelingen en beleidslijnen. Computers zijn niet menselijk en maken dus geen fouten. Dat is een aanname, die veel mensen voor een feit verslijten. De werkelijkheid wordt door de computers beveiligd, zodat er niets fout kan gaan. Dus als je een ongeluk hebt, heb je niet geluisterd naar de schikgodinnen van deze tijd en is het ‘eigen schuld, dikke bult’. Ik kan me voorstellen dat er al organisaties bestaan, die denken dat alle activiteiten een succes worden, als er maar voldoende professionals van tevoren een vragenlijst invullen. Ik verwacht bedrijven waar op dat soort formulieren een raag komt met de strekking: ‘als deze activiteit geen succes wordt, wie wordt er dan ontslagen’. Niets is zo angstaanjagend dan spontaniteit.
Ieder mens heeft recht op een lang en gelukkig leven, stel je voor dat je 40 jaar mist door botte pech, die gedachte is onverdraaglijk.