Ik lees steeds dat we een nieuw kabinet moeten krijgen, omdat er grote problemen zijn, die om een oplossing schreeuwen. Het punt van die problemen, begrijp ik. Maar het zou maar zou kunnen dat dezelfde partijen in Rutte IV deelnemen, die ook in Rutte III zaten. Wat je verder ook van dat kabinet vindt, het viel niet op door het speelse gemak waarmee ze problemen oploste. Dat was meer een kwestie van zaken op de lange baan schuiven, zich niet aan de eigen wetten houden en vooral blijven glimlachen. Het verhaal was dat het geweldig ging en daar hield men aan vast, wat er ook mis ging. In juni publiceerde ik de roman De Kloof over politici met zo’n tunnelvisie. Iedereen staat op het idee dat hij/zij die dag iets goeds gaat doen. Niemand denkt dat hij een eikel wil zijn. Maar al die goede bedoelingen kunnen tot een behoorlijke puinhoop leiden. Ik heb er een hard hoofd in: als je hetzelfde blijft doen, hoe kun je op een ander resultaat hopen?