‘Wat vind jij van de kabinetsformatie?’ vragen mensen regelmatig aan me. In juni publiceerde ik de roman ‘De Kloof’ over politiek gedoe. Het verhaal speelt in Amersfoort, maar gaat ook en vooral over de politieke zeden in Den Haag en de rest van de wereld. Ik ben ineens expert op dit gebied. Ik ben al lang politiek verslaggever voor plaatselijke kranten en heb al veel verbazingwekkende politieke processen meegemaakt.
De kabinetsformatie, is het woord formatie al van toepassing?, gaat een stapje verder. Het is een magisch realistisch toneelstuk, waarin iedereen slaapwandelend rondloopt en surrealistische taal uitslaat. De betrokkenen maken de indruk dat zij denken dat ze lekker bezig zijn, terwijl de rest van de mensheid in verbijstering toekijkt. Voor de verkiezingen liet Mark Rutte al weten dat hij niet met linkse partijen wilde regeren. Hij is de grootste en mag kiezen. Geen probleem. Het is dan ook wonderlijk dat het zes maanden gaat over een combinatie die twee van de vijf partijen niet willen.
Kaag maakt er helemaal een potje van. In maart zei ze: ‘hier scheiden onze wegen met Rutte.’ Dat ging over persoonlijke integriteit en openheid van bestuur. Daarna sluit ze de ChristenUnie uit en dat mag ze natuurlijk doen. Ze houdt vast aan het linkse blok. In de zomer schrijft ze een geheim regeerakkoord met Rutte en verklaart ze dat er een plan is. De inhoud van dat plan heeft ze zorgvuldig geheim gehouden. Dat recht tegen haar verhaal in.
Een idee van de roman is dat niemand ’s ochtends uit bed komt met het idee er die dag een rommeltje van te maken en dat iedereen denkt dat hij goed bezig is, hoewel dat soms tegenvalt. Dat wordt geïllustreerd in Den Haag. Hartelijk dank. Het punt is gemaakt. Men kan gewoon weer besluiten nemen.