Poëzie leeft en bruist. Dat zal de lezer van gerenommeerde kranten niet snel opvallen, want in hun kolommen staan vooral de plechtstatige en eerbiedwaardige gedichten. Heel goed, die moeten er ook zijn.
Dichters slagen er in deze tijd bewonderenswaardig in hun werk onbekend te houden.
In de loop van de tijd ben ik veel dichters tegen gekomen, die volkomen onder de radar van publiek, media en andere kunstenaars blijven. Helaas, want ze leveren goed werk. Er zijn veel experimenten, die leuk, sprankelend en de moeite waard zijn. Dat heb ik gezien in obscure kelders, rokerige zolders en de meest onverwachte plekken, waar dichters opduiken en vol passie voordragen, projecten uitdragen voor een handjevol mensen.
Dat is jammer, want ik merk ook dat er in potentie een groot publiek voor poëzie is, maar dat de drempel om eens te gaan kijken hoog is. Ik begrijp dat wel, ik ben ook weleens lijdend voorwerp van een poëzieavond geweest. Niet de meest geschikte manier om belangstelling voor poëzie op te wekken.
Ik vind het leuk om te proberen die groep belangstellenden en de dichters met elkaar in contact te brengen, althans te proberen. Komrij noemde dat poëzie onder het volk verspreiden alsof het de pest of pokken is.

Ik ken veel dichters, die op een goede manier besmettelijk zijn, dus wie weet.

Ik hoop met mijn lessen erotische poëzie schrijven op de Huishoudbeurs een breder publiek te bereiken. Er komen in ieder geval genoeg dames en dat is de groep die leest.