Gerhard te Winkel is dichter en cultureel ondernemer. ‘Ik ben steeds op zoek naar manieren om meer mensen te interesseren voor poëzie. Er zijn veel mooie initiatieven en goede dichters die een breder publiek verdienen.’
Daarom liet hij Veronique Hogervorst de video ‘Tonggloei van onder een stugge kaft maken’ van zeven van zijn gedichten. Hij is mede-organisator van het Cultura Continua festival om poëzie onder de aandacht te brengen.
‘Dichten is voor mij een manier om de wereld te begrijpen en gevoelens onder woorden te brengen. Ik merk als ik voordraag dat mensen geraakt worden.’
Hij publiceerde twee bundels: ‘Wolkentaal’ en ‘Het duister aan de andere kant, gedichten over oorlog’.
Gerhard is samensteller van de bundel ‘Het woord dat ik bedoel’ en medesamensteller van de bundel ‘Je tikt er tegen en het zingt. Nieuwe gedichten over Gerrit Achterberg’.
Hij publiceerde in bladen en verzamelbundels. Sinds 1 maart 2015 is Gerhard stadsdichter van Leusden en schrijft ook gedichten voor speciale gelegenheden.
Gedichten van Gerhard:
De grote illusie
Ik ging naar een feest, Niet om te zuipen en Ook niet om te neuken. Ik verveelde me gewoon Dood. Ik wilde mijn Vrienden spreken. Rode wijn Droop van de witte muren. Bier klotste tegen [...]
De halsband
Ik zei: ‘Niet meer. Doe mijn halsband af’. Ik loop niet langer kwijlend achter je aan, kwispelend met mijn staart. Mijn tong uit de bek. Jouw liefde is de stok die je telkens weggooit en [...]
Zelfportret met lepeltje en gemberthee
Niets smaakt zo goed als slank zijn voelt. Wij worden onderdrukt door mooie mensen, maar hebben tenminste de poëzie nog. Ik zei: ‘doe mij maar iets tegen Weltschmerz’ tegen de dienster en zij bracht mij [...]
De dood is mijn buurman
De dood is nu mijn buurman. Om negen uur vertrekt hij met een broodtrommeltje en een thermoskan lauwe koffie. De dood oogst de hele dag Of wat hij dan ook maar doet. Hij is een [...]
Kompaskwal
We drijven als schuim op de golven van de kosmische oceaan. De kompaskwal is de weg kwijt. We worden mee gesleept door de onderstroom. We zitten op een stenen bal die door de duistere, kille [...]
Het huis van verdriet
De parkeergarage zuigt onweerstaanbaar met zijn begerige mond zieke rochelende auto’s naar binnen. De peilloze diepte van zijn slokdarm in. De lift spuugt patiënten en professionals uit. Ieder heeft zijn eigen rol: de een is [...]
Wachten op de laatste adem
Het ziekenhuis houdt de adem in. De muren huiveren. De deurklink spitst zijn oren, luistert nauwkeurig, maar hoort niet de voetstap van de dood. Ik zit op een kamer en wacht op een heraut met [...]
Kleine zegeningen
Uit je ziekenhuisraam zie ik zwermen kraaien zweven. Ze krassen hun zwarte boodschap in het zwerk. Jij was een astronaut, die gekoppeld aan apparaten door je eigen universum zweefde. Glazen daken rezen op. Jij hing [...]
Ik weet wat de dood is
De bladwijzer geeft aan waar je gestopt bent. Je kunt het boek zo oppakken en verder lezen. Je slippers staan klaar. Je kunt je pyjama zo aanschieten. Alleen je koffie is koud. Maar, geen paniek, [...]
De eeuwigheid
Je klopte op de hemelpoort en die zwaaide voor je open. Een man zoals jij hoeft zich nooit zorgen te maken. Petrus was vast heel beleefd Ik zie je al zitten, in de wachtkamer van [...]
De dood is stilte
Nu de wereld met een schok tot stilstand is gekomen, niet meer draait, nooit meer draait. Nu de zon niet meer schijnt, nooit meer schijnt Niets meer is zoals het zou moeten zijn. Nu weet [...]