Nu de wereld met
een schok tot stilstand is gekomen,
niet meer draait,
nooit meer draait.
Nu de zon niet meer schijnt,
nooit meer schijnt
Niets meer is zoals het zou moeten zijn.
Nu weet ik dat de dood stilte is:
wat jij zou zeggen,
ik weet het niet,
wat jij zou vinden,
ik weet het niet.
Jij bent weg.
Ik kan niet met je praten,
nooit meer met je praten,
geen moment.
Ik ken de dood.
Nu moet ik leren leven.
Prachtig gedicht…..ik ben diep geraakt.
Nooit meer kunnen praten en overleggen met elkaar bij de dood is de ergste emotie. Je weet het maar toch denk je vaak “wat als”. Treffend omschreven van je, je moet verder.
heel goed
Mooi geschreven …Moeilijk ik voel met je mee ….