‘Hoe voel je je als je weet
Dat je spoedig sterven gaat?’
Zegt een man op tv en richt
Een pistool op Ben Affleck.

Sadako Sasaki vouwde het
Laatste jaar van haar leven
Elke dag talloze kraanvogels
Van papier. Men voorspelde
Dat haar wens te overleven
Uit zou komen als ze er 1.000
Maakte. Ze overtrof dat getal
En stierf niettemin elf jaar
Oud aan leukemie in Hiroshima.

‘Nu kunnen wij blijven leven,
Papa’ zei Jozef Soblewski, een
Hongerende peuter. Hij zag het
Graan groeien op de vlaktes in
De Oekraïne en huilde van geluk.
Hij stierf met zijn ouders. In de
Bioscoop van zijn malende hoofd
Zag hij een film van brood en pap.
Zwermen vogels aten het graan op.

In films zijn mensen mooi en blij
En kogelvrij. Een vriend van mij nam
De laatste trein. Hij voelde zich
Lelijk en eenzaam en onbegrepen.
Langs de spoorbaan wuifde graan.
Ik zoek nieuwe woorden om de
onrust te bezweren. De dood is de
Moeder van onze angsten. Ik ben
Haar minnaar, maar vaker haar slaaf.

We zijn slecht geworden in sterven. Als
Leven vegeteren wordt, hangen wij aan
Machines als astronauten en vouwen zo
Kraanvogels om ons leven te redden.