Ik luister naar 2112 van de Canadese band Rush. In de serie Classic albums vertelden de bandleden over het proces rond de lp. De band was vastbesloten succesvol te worden. Ze zeggen in die documentaire: ‘We zouden doen wat we moesten doen om door te breken. Als we drie keer de wereld over moesten, zouden we dat doen.’ Ze waren al drie platen onderweg en het liep niet zo geweldig. Ze vonden zelf hun derde lp ‘Caress of steel’ briljant, maar ze stonden een beetje alleen. De plaat verkocht slecht. De concerten trokken maar weinig toeschouwers.
De platenmaatschappij wilde wel van hen af, maar besloot tot nog een laatste kans. Er was één voorwaarde: die lange nummers werken voor geen meter. Geen songs die langer dan drie minuten duren. Daar sta je dan als muzikant: je wilt muziek maken en succes hebben. De weg van de platenmaatschappij lijkt je niet goed.
Een paar maanden later lieten de heren muzikamnten hun nieuwe album aan de bazen horen. Het eerste nummer 2112. De muziek begint en het klinkt goed. Maar het intro alleen al duurt meer dan 3 minuten. De song klokt meer dan 20 minuten. Ik had daar graag bij gezeten om de reacties te zien. Er kwam uiteraard gedoe over, maar uiteindelijk kwam de plaat uit en werd het een groot succes. Je eigen gevoel volgen, heet dat.