Als de duisternis valt
in de harten en hoofd van
mensen, soldaten en bestuurders.
Als de oorlog een mistbank is
dik en blijvend en geen strijder
weet waarom hij moordt en martelt.

Dan stijgen de
vleermuizen van het verleden op
en zoeken naar echo’s van
oorlog, leed, gastvrijheid, opbeuring,
verraad, vriendschap, onderwijs en moed.

Kreten van sneuvelende soldaten snijden
door de cirkels van de tijd. Uit alle
tijdvakken
horen ze tanks,
kanonnen bulderen,
soldaten kermend sterven.

Voor de verledenvleermuizen bestaat er geen verschil tussen
Verdun, Waterloo, Stalingrad, Aleppo, Zillebeke.

Eindeloze rijen soldaten kronkelen
door het landschap
om hun leven of benen
te geven op het slagveld.

Wat is het fijn een vaderland te hebben.

Ze dragen met alles wat ze nodig
hebben om te moorden, te strijden en te sterven.

De vleermuizen cirkelen door de tijd
en horen het gejammer van vrouwen,
die hun mannen en zonen verloren,
gewonde burgers en mensen in paniek.
Ze vangen het geluid op en weten in
welk tijdvak mensen lijden.
Wat is het vreselijk een vaderland te hebben
en een regering met ambities.

Voor hen bestaat er geen verschil tussen
Verdun, Waterloo, Stalingrad, Aleppo, Zillebeke.

Eindeloze rijen vluchtelingen kronkelen
door het landschap om te
overleven in tenten, zonder voedsel, zonder water.

Burgers lopen in de weg tijdens een veldslag,
willen overleven, hun huis behouden,
willen een zinvol leven.

Zinloze ambities.

Ze zijn beladen met alles wat ze nodig
hebben om te vluchten, te leven of gewoon
te overleven.

Voor hen bestaat er geen verschil tussen
Verdun, Waterloo, Stalingrad, Aleppo, Zillebeke.

De vleermuizen horen de droefheid
van de mensen, op weg naar leven of dood,
straten bekleed met goud. Vluchtelingen
stuiten op doodsdraden, sissend van
elektriciteit, van angst en haat. Soms krijgen
ze levensdraden, gastvrijheid, opbeuring.

De vleermuizen van de oorlog horen geen verschil tussen
Verdun, Waterloo, Stalingrad, Aleppo, Zillebeke.

Ze horen wel het verschil tussen
gastvrijheid en haat.