Het leven is een stomme film.
Mensen vallen in de kuil,
die ze voor zichzelf gegraven hebben.
Ze zijn hun eigen bananenschil.
Overal zie ik rafelranden
vlekken en strepen op de werkelijkheid.
Ik beweeg me schokkerig,
en houterig of de film bijna
vastloopt in de projector.

Het leven is een stomme film.
Ik zie monden bewegen, handen
als hongerige gieren door de
lucht fladderen. Mijn buren
hollen als Buster Keaton van
nergens naar niets, op de hielen
gezeten door het noodlot,
de waan van de dag. Ze
gooien hun geluk weg alsof
het de krant van gisteren is.

Ik ben de hoofdrolspeler
in mijn eigen nachtmerrie,
geen eenakter, helaas,
maar een Griekse tragedie.
Ik weet niet wat mijn tekst is,
ken de rol niet die ik moet spelen.

Geluk is zo zeldzaam
als de glimlach van Buster Keaton.