Ik kreeg gisteren een paar aardige berichten van mensen, die me zeiden: ‘Je mag je moeder weer zien! Dat is fijn!’ En natuurlijk is dat heel fijn. Dit is nog wel ingewikkelder dan het klinkt. Ik hoorde hoe het waarschijnlijk zal gaan van iemand die de invoering van de nieuwe regels voorbereid voor het tehuis van mijn moeder en anderen van dezelfde organisatie.
Het was zo dat ik kon komen wanneer ik wilde, mijn moeder knuffelde en dan mocht blijven zo lang ik wilde. Zo zal het niet gaan. Met raamkwartiertjes moet ik op maandag bellen om een afspraak te maken. Dan bel ik op dinsdag weer om te horen of er op andere dagen nog plek is. Dat wordt afgestemd. Het tehuis heeft meer dan 100 bewoners en die willen allemaal graag hun familie zien. Er zijn allemaal regels  waaraan het bezoek zich moet houden.
Bij live bezoek zijn dat er nog een paar extra. Ik moet afspreken wanneer ik wil komen. De bezoektijd is beperkt. Men wil niet teveel vreemden tegelijkertijd in het tehuis. Mijn moeder en ik moeten allebei klachtenvrij zijn. Dan moet er een uitgebreide vragenlijst ingevuld worden. Er moet ontsmet worden. Daar valt allemaal mee te leven. Dan het bezoek zelf. Ik kom dan na een week of acht weer bij mijn moeder op bezoek en moet afstand houden en mag haar niet zoenen. Dat wordt een hele lastige uitleg. Er blijft een verpleegkundige bij. Er zijn waarschijnlijk nog meer regels. Maar dat niet zoenen, dat wordt nog wat.