Ik hou mijn hart vast. In de media wordt voortdurend gemeld dat een nieuwe lockdown onvermijdelijk is. De eerste maatregel die de vorige keer getroffen werd, was de sluiting van alle verpleeghuizen en andere tehuizen waar mensen verzorgd werden. Achteraf gezien niet een hele logische maatregel. Het doel was de druk op de IC niet te groot maken. Mensen uit verpleeghuizen gingen als ze ziek werden niet naar de IC. Uiteraard wordt de kans op besmetting kleiner als er minder mensen in de tehuizen rondlopen. Maar het personeel kan het virus ook binnen brengen.
Voor de mensen die daar wonen zoals mijn moeder was het verschrikkelijk dat ze geen bezoek mocht ontvangen. Ze vroeg me regelmatig wanneer ik op bezoek kwam. Ik antwoordde dat ik niet mocht. ‘Dat is dan zwaar kut,’ vatte ze de situatie samen. Ze raadde me aan de minister-president te bellen. ‘Rutte geeft je vast wel toestemming om me te bezoeken als hij weet wat de situatie is.’ Niet zo’n slecht idee, vond ik. Na de sluiting van de tehuizen trad een oorverdovende stilte over de honderdduizenden mensen die hun familie en vrienden moesten missen. Sekswerkers werden vaker genoemd.
Ik hoop dat er geleerd is van die ellende. Mijn moeder mocht tweeënhalve maand geen bezoek ontvangen. Dat heeft haar geestelijk en lichamelijk geen goed gedaan. En ja, het was een moeilijk besluit voor de verantwoordelijke mensen om te bepalen wat wel en niet mag. Het verpleeghuis van mijn moeder laat zo lang mogelijk bezoek toe, maar bij verdenking van corona gaat een woongroep dicht. Dat overkwam mijn moeder drie keer. Het geeft de familie een rotgevoel van onmacht en maakt de bewoners ongelukkig. Maar in deze omstandigheden moet het maar. Ik hoop dat het allemaal goed gaat.Ik hou mijn hart vast…