Ik voel me een beetje naar binnen gekeerd. Uit mijn boxen spoelt kabbelende muziek.Er branden kaarsen om me heen. Ik heb The Voice gezien. Daar werden mij diepe levenslessen geboden. De kandidaten doen niet mee aan een zangwedstrijd. Nee joh, ze zijn op een reis, voor sommigen zelfs een spirituele reis. De one-liners spatten van het scherm af.
Houd de tegels gereed. Daar gaan we. ‘Mijn tijd is nu; niet morgen’. ‘Vechtlust is het mooiste wat er bestaat. Vechten voor je dromen.’ ‘Ik ga je vertellen wat je al weet, maar toch telkens weer vergeet.’ ‘Mijn dag is altijd anders.’ ‘Ik zing als mezelf.’ ‘Nu doen, niet later.’ ‘Er heeft iets me in de weg gezeten en dat was ikzelf.’ ‘Ik heb geen verwachtingen, dan heb ik ook geen teleurstellingen.’
Zo diep, hé. Zoveel inzicht verwacht je bij Nietzsche of Frans Bauer. De boodschap is duidelijk: Je bent meester over je eigen lot. Je kunt je eigen geluk maken. En nou maar hopen dat de kandidaten niet morgen over een stoeprandje vallen…
Zo dan ga ik van deze teksten nu een gedicht maken voor de Turingen prijs.