Ik zat naar een populaire talentenjacht te kijken, met uiteraard een Engelse naam. Je spreekt hip Nederlands of je spreekt het niet. Voor mensen die niet up-to-date zijn even een woordenlijst. Stel dat je de verkeerde woorden zegt, dat is best vervelend, nee, dat heet awkward.
Dit zijn The blind auditions, daarna komen the battles.  Zeg niet dank je wel, zeg thanks. Gefeliciteerd, daar doen we niet aan, hou het op congrats. Je hebt geen houding of uitstraling, maar an attitude. Zeg nooit: ik weet wat ik kan, maar mompel: I know what I bring to the party. Als je zingt geef je niet alles, nee, je gaat skyhigh. Je ziet er niet goed uit, nee, je bent een hunk. Als het niet goed gaat, zeg: I don’t know what happened. E zo gaat het maar door.
Er deed een Duitse zanger mee, die verdorie beter Nederlands sprak dan onze landgenoten.
Presentator Martijn deed aan het einde een ingewikkeld en gevaarlijk experiment. Hij sprak zomaar een hele zin uit in min of meer gangbaar Nederlands. ‘Ik heb geen idee wat ik net gezegd heb,’ constateerde hij.