Tijdens het zappen, strandde ik bij het NOS Journaal. Ik keek een paar items aan en hoorde steeds de vraag: ‘Wat moeten we daarvan denken?’. Bijvoorbeeld over de vredesonderhandelingen tussen de Korea’s. De verslaggeefster stond op de grens tussen Noord- en Zuid-Korea (Waarom ze daar stond is me niet duidelijk) en sprak: ‘We moeten als wereldburgers geloven in het proces’. Vreemd, hoor, wat gaat er mis als het me geen moer kan schelen hoe dat proces verloopt? Dat had de presentator moeten vragen.
Het lijkt me voor de persoon ter plekke in Syrië of Irak al een hele klus om uit te leggen hoe de puinhoop er uitziet. Maar dat is blijkbaar niet meer genoeg. Journalisten en programmamakers zijn ook lid van de denkpolitie geworden en zeggen wat wij moeten denken.
Ik zie steeds vaker ‘wat moeten we in de herfst dragen?’ of ‘wat moeten we lezen?’ Ik ben me er niet bewust van dat ik aan iemand anders de controle over mijn denkvermogen, mijn klerenkast of mijn boekenkast heb gegeven.
Om de laatste vragen te beantwoorden, ik draag hetzelfde als vorig jaar en het jaar ervoor. Ik lees ‘keukenconfessies’ van Anthony Bourdain. Dat boek stamt uit 2000. Het is hilarisch en zeer politiek incorrect. Ik weet niet of ik dat wel leuk mag vinden.