Mijn moeder wil graag dat ik bij haar op bezoek kom in het verpleeghuis. En als ik uitleg waarom dat niet kan, vindt ze dat ik me te streng aan de regels houd. Het waren gouden tijden voor de hypochonder in me, toen het verpleeghuis nog niet gesloten was. Elke dag moest ik een besluit nemen, ga ik naar het verpleeghuis of niet. Ik voelde me op zich prima, maar je kunt zo maar iets onder de leden hebben. En in het verpleeghuis wonen heel veel aardige, zeer kwetsbare mensen. Ik wilde niet de persoon zijn die het virus binnen bracht, waaraan veel mensen stierven. De werknemers zeiden: ‘Jij kunt er niets tegen doen. Kom maar gewoon. Wij kunnen het ook meebrengen.’ Ik voelde toch een verantwoordelijkheid. Ik wilde niet iemands opa of oma in gevaar brengen.
Het was dan ook geen verrassing dat de verpleeghuizen gesloten werden. Vandaag las ik dat de sterfte door corona hoog is in verpleeghuizen. Ook dat vind ik geen verrassing. het is wel naar. Ik was vroeger best een controle freak. Die tijden zijn voorbij. Ik wacht rustig af wat er op me afkomt.