Ik denk vandaag aan iedereen die een partner of een ouder thuis hebben, die het alleen niet meer redt en zorg nodigt heeft. De grote vraag is: hoe organiseert je dat in deze periode? Het antwoord is simpel: dat is zo goed als onmogelijk. Mijn moeder lag van eind november tot half januari in het ziekenhuis. In die periode heb ik ongelooflijk veel lieve, zorgzame, moedige mensen leren kennen, die hun uiterste best deden voor hun partner of ouder. Ze zorgden vaak al maanden of jaren. Het werd steeds zwaarder en lastiger, maar ze hielden vol. Hun geliefde leefde meestal in een eigen werkelijkheid en had nare ziekten zoals ziekte van parkinson of diabetes of ach, er kan zoveel verkeerd gaan in een menselijk lichaam, maar de mantelzorgers gingen ‘gewoon’ door.
Als ik vroeg hoe ze ooit zorg zouden krijgen, als dat nodig was, kreeg ik ontwijkende antwoorden. De mantelzorgers dachten dat het wel los zou lopen. De thuiszorg kon helpen. En als het niet anders kon zouden ze een indicatie aanvragen. Dat laatste klinkt simpeler dan het in werkelijkheid is. Een transfer-verpleegkundige, die gespecialiseerd was, vertelde me in december: ‘ik kan een indicatie in twee dagen voor elkaar krijgen. Jij hebt acht weken nodig.’
Als je dringend hulp nodig hebt, is acht weken lang. Nu ben een tovenaar als een indicatie binnen acht weken voor elkaar krijgt. Er zijn namelijk handtekeningen van bijvoorbeeld je huisarts nodig en die hebben het allemaal veel te druk. En de thuiszorg krijgt het ook drukker en drukker. Gisteren hoorde ik dat hartpatiënten de zorg mijden. Ik denk dat veel mensen niet meer naar artsen gaan. Ze zijn bang corona op te lopen. Als je een zieke partner of ouder bent, sta je er alleen voor. Ik wens patiënten en mantelzorgers veel sterkte en succes. De meeste Nederlanders denken dat de huidige maatregelen nog een half jaar duren…