Gedachten zijn soms
duizend kilo;
zo zwart en zwaar.
De hele dag lopen
mijn gevoelens met
dreunende stappen rondjes
in mijn kreunend hoofd.
Boem, boem, boem.

Mijn lichaam wordt
in de middag te
moe om mijn hoofd te dragen.
Dan zou ik mijn kop
los willen schroeven
en lekker op een tafeltje
laten rusten tot
het allemaal niet zo zwaar is.

En als mijn nek
mijn hoofd weer draagt,
spreek ik woorden als
scheppen grind,
zinnen als blokken beton.