In De Telegraaf stond gisteren een stemmingmakend verhaal over de dodenherdenking. Iemand had de lef om dit jaar ook aandacht voor vluchtelingen te vragen. Een schande vond de krant, die geen gelegenheid voorbij laat gaan om vluchtelingen in een kwaad daglicht te zetten. De Telegraaf vond dat de dodenherdenking zuiver moest blijven. De helden die voor ons gevallen zijn, de vergaste Joden en ‘onze’ bevrijders moeten de eer krijgen die ze verdienen.
Tja, De Telegraaf en de Wereldoorlogen, het blijft een lastig verhaal. De Telegraaf werd helemaal niet bevrijd. In de oorlog werden alle wetten, die de Joden hun rechten ontnamen, van harte toegejuicht. Hun hoofdredacteur heette Hakkie Holdert en die heeft nog met zijn broeders van de Waffen-SS aan het Oostfront gevochten. De Telegraaf was gewoon een keiharde nazi-krant. Ze kozen de kant van de machthebbers en het ‘gezonde’ volksgevoel. Toen vonden ze het prima dat de Joden vergast werden, nu moeten ze stijlvol herdacht worden.  En dan zeikt de krant meteen nog even een minderheid af. Hakkie Holdert zou trots op dit artikel zijn geweest. Dat bedoel ik niet als een compliment.