Ik vind het een leuk idee en doe het graag: Op onverwachte plekken gedichten voordragen. Dat kan een mooi effect geven. Bovendien denken veel mensen poëzie moeilijk is en dichters eng. Dan is het leuk om aan dat beeld te morrelen. Ik vond het dan ook een goed idee van Astrid Oderkerk  van de WandelBeleving toen ze me vroeg of we samen zouden kunnen werken. Ze wandelt met mensen door het bos en praat over hun leven en eventuele problemen. Ze dacht dat mijn gedichten een toegevoegde waarde konden hebben. Soms schemeren bij mensen gevoelens onder hun hersenpan en kunnen ze de woorden niet vinden. Gedichten kunnen dan helpen.
We kwamen al snel tot de conclusie dat we geen vast programma zouden doen, maar dat ik gewoon zou inspelen op het moment. Ik ken redelijk wat gedichten uit mijn hoofd, van mezelf en van anderen. ‘Het regent en het is november’; ik schud het zo uit de mouw. Liedteksten? Geen probleem, ‘Ballade voor de vriendinnen van één nacht?’ Tuurlijk. ‘Ik verscheurde je foto’, ja, ken ik wel.
We hadden dus een idee, maar zou het werken? We hebben het gisteren geprobeerd. De reacties waren erg positief. Astrid heeft dus iets leuks verzonnen. Het is geweldig interessant om mee te lopen en voor te dragen. Ik weet wel dat ik het fijn vind om met mensen te wandelen en over het leven te spreken. Je krijgt hele andere gesprekken.