Mijn ouders waren zestig jaar getrouwd. Dan komt er van alles los. Instanties moeten artikelen hebben. Kranten willen foto’s maken. Aangezien ik lang voor kranten geschreven hebben, vroegen ze mij om een ‘stukkie te tikken’ over mijn ouders. ‘Doe maar iets meer dan een halve pagina,’ vroeg men. Dat valt overigens nog helemaal niet mee, 60 jaar huwelijk in 30 regels. Maar goed, het is gelukt.
Ik vertelde in het artikel onder meer dat mijn ouders erg met mijn dichtersdingen meeleven. Ik kreeg een reactie: ‘Je zegt niets over je broers en zussen. Je noemt ze zelfs niet. Is dat niet raar?’
Op zich wel, als ik broers en zussen zou hebben. Dan zou het een goed begin van een knallende ruzie zijn. Nu kon ik er wel om lachen.