Ik heb gelukkig een slecht karakter, dus moet ik heel hard lachen om de ingestudeerde amateurtoneelstukjes tussen journaal-presentatoren en verslaggevers ter plaatse. Kijk naar een willekeurig journaal en je ziet bijvoorbeeld een reporter, die bij Het Witte Huis staat. Ik stel me dan voor dan Donald Trump uit zijn raam kijkt en wel 100 verslaggevers en cameramannen ziet. Wat doen die dwazen daar? zal Donald denken. En hij heeft nog gelijk ook.
Het is natuurlijk een mooi plaatje, zo’n verslaggever bij Het Witte Huis. Deze redactie heeft de vinger bij de pols, straalt het uit. Het is volslagen onzin, natuurlijk. Het nieuws haalt die verslaggever echt niet op die plek. Trump stuurt heus niet zijn voorlichter naar buiten om vlak voor de uitzending een verslaggever uit Nederland de laatste details te vertellen. Nieuws over een oorlog komt van persafdelingen van het leger of van Pentagon. Ze vertellen wat zij aan ons kwijt willen en hopen dan maar dat we het geloven. Met waarheid of controle van de macht heeft het allemaal niets te maken. Het is doorgeefluiknieuws. Journalisten zitten als een nest jonge vogeltjes bij elkaar en krijgen met een theelepeltje nieuws in hun bekjes gedruppeld. Dat krijgen ze op een app of op een computer. Ik ken een verslaggever, die een vermogen aan de eerste Golfoorlog verdiende. Hij heeft nooit een stap in Koeweit of Irak gezet. Hij zat lekker in Egypte; geen centje pijn. Dat was nog voor verslaggevers voor joker bij een gebouw gingen staan, dat dan weer wel.