‘Je bent een enorme klootzak,’ riep Thom de Graaf. ‘Daar heeft u ongetwijfeld gelijk in,’ antwoordde ik. ‘Maar dat is geen antwoord op mijn vraag.’ Dat was niet de manier om de minister te kalmeren. Zijne excellentie kreeg rode vlekken in zijn nek en spuug op zijn lippen. Zijn taalgebruik werd ook heftiger.
Thom de graaf wilde het idee van de gekozen burgemeester aan de burgers van dit land verkopen. Daartoe reisde hij met een bus Bekende Nederlanders door het land. Intrigerende gedachtegang,  er is een controversieel en ingewikkeld plan. Als je nou zorgt dat Ellen te Damme meegaat en zegt dat ze voor is, dan draait iedereen als een blad aan de boom om. Helaas, bewonderende burgers verschenen niet op de persconferentie. Ik wel in mijn rol als vervelende journalist.
Ik had een verhaal gehoord van de man, die verzonnen had hoe de gemeenteraad moest werken. Met een aantal argumenten vertelde hij dat een gekozen burgemeester op zich wel kan, maar niet op de manier, die de gewaardeerde minister voorstond. Eigenlijk vond hij dat de Graaf er niets van snapte. Ik vroeg de minister wat hij van de argumenten vond en hij ontplofte. Mensen in de zaal gebaarde dat ik kalm aan moest doen. Maar ja, ik was niet boos.
Na afloop passeerde ik Ten Damme en vroeg waarom ze voor was. Ze knipperde met haar ogen en landde op aarde. ‘Nou ja, dan hebben mensen iets te kiezen, altijd goed,’ mompelde ze. ‘Je hebt geen idee,’ zei ik. Ze keek me lang aan, begon te lachen en antwoordde: ‘Nee, geen idee’.