De geweldige voetballer Diego Maradona is overleden. Op het veld kende hij de weg en zag hij paden, die niemand anders zag. Buiten de krijtlijnen maakte hij op mij een verdwaalde indruk. Persoonlijk vond ik hem het beste op het WK 1990 in Italië. De man kon nauwelijks lopen, maar hij moest en zou spelen. Hij had zijn dochter namelijk beloofd dat hij de wereldbeker voor haar zou winnen. Volgens mij was dat kind een jaar of twee, dus had ze nog geen idee van de impact vaan haar vader of die beker. Om Maradona een kans te geven maakte de coach het speelveld zo klein mogelijk. Het werkte nog ook, op een half been bracht Maradona zijn elftal naar de finale. Hij had een hele entourage bij zich, die met hem in de lift gingen. Dan beukte ze op de deuren en schreeuwden hard: ‘Argentina, Argentina’.
In 1994 moest ik elke week een column over sport schrijven in de plaatselijke krant, liefst over de Leusdense sportclubs. Het was zomer. Iedereen was op vakantie. Dus schreef ik maar een stukje over deze voetballer die op het WK geschorst werd vanwege dopinggebruik en Blatter van de FIFA, die zei dat de straf rechtvaardig was. Een paar maanden later luisterde ik met een half oor naar de tv en hoorde een aankondiging van het Nationale Tekstschrijvers concours voor liedteksten en columns. Daar moest ik aan meedoen.
Het probleem was. Inzenden kon nog maar één dag. Dus stuurde ik mijn column over Pluisje op. Na de hand van God in 1996 was Maradona immers legendarisch en veel bekender dan pakweg de Leusdense held Edwin van Ginkel. De juryleden Jack Spijkerman, Dolf Jansen, Henk van Gelder en mijn latere leermeester Jan Boerstoel zouden de voetbalster vast wel kennen. En kijk nou toch, ik werd genomineerd. Erik van Muiswinkel mocht twee columns uitkiezen en las die van mij voor.
Ik kreeg complimenten van de juryleden en de presentator. Later mocht ik bij een interview van Spijkerman met Kaandorp aanschuiven om over mijn schrijversgroep te vertellen. Dat was uit het concours voor gekomen. Ik vond het lastig om mijn weg in de uitgeverswereld te vinden. Maar dit losse pols stukje dat uitgekozen werd, gaf me een zetje in de rug en zelfvertrouwen. Met publiceren is het ook nog goed gekomen. Daar vertel ik een andere keer over….