Het is een rare ervaring. Ik zat naar een film te kijken. Ik zag Owen Wilson in ‘Midnight in Paris’ of Kenneth Branagh in ‘Celebrity’, maar ik had sterk het gevoel dat ik naar Woody Allen zat te kijken. Nou, regisseerde Allan de films en had hij ze geschreven. Wilson en Branagh hebben een eigen manier van acteren, van praten en van bewegen. Zet ze in een film van Allen, ze kregen datzelfde nerveuze gehakkel, die hoge uithalen in hun stem, hun gebaren zijn lijken op die van Allen. In Celebrity deed Judy Davis ook een paar perfecte imitaties. In ‘Deconstructing Harry’ leek het of Allen alle rollen speelde en steeds een ander masker op kreeg.
Ik vroeg me af hoe dat komt. Wil Allen dat ze hem imiteren? Merkwaardig, want dan had hij beter zelf de hoofdrol kunnen spelen. Acteurs in films van Eastwood lijken niet als twee druppels water op Eastwood. Kunnen Allen’s dialogen alleen maar op deze manier gespeeld worden of hebben ze zoveel respect voor de regisseur? Misschien is hij zo druk op de set, dat iedereen zijn tics gewoon overneemt. Ik weet het niet; ik vraag het me af.