‘Wat lopen die dichters toch allemaal moeilijk te doen met die bundels?’ vroeg Rob, een vriend, mij na een presentatie van een dichtbundel. ‘Je verkoopt toch niets. Waarom zet je alles niet gewoon gratis op internet? Dan heb je ten minste een publiek.’
Ik heb er lang over na lopen denken. Eigenlijk had hij wel gelijk. Maar al gauw bedacht ik dat ik het op een speciale manier naar buiten wilde brengen. Ik wilde een video, waarin iemand beelden bij mijn gedichten maakte.
Heel even heb ik overwogen om het zelf te bedenken. Maar bij de zin ‘Eigenlijk ben ik een brievenbus’, zag ik mezelf bij een brievenbus staan. Een gedicht over een slager, leidde in mijn hoofd onvermijdelijk naar beelden van een slager.
Ik had het gevoel dat er iemand rond moest lopen, die dat creatiever kon. Niet lang daarna vond ik Veronique Hogervorst, die dat veel beter kon. Ze wilde de vrije hand. Die gaf ik haar natuurlijk. Als je iemand inhuurt om iets te doen wat je zelf niet kunt, moet je hen niet voor de voeten gaan lopen. Ze maakte er iets prachtigs van. De beelden die ze voor de slager en de brievenbus maakte zijn mooi en origineel.

multimedia projectmaker