Ik liep gisteren langs een televisie en zag een foto van Annie M.G. Schmidt. Ik geloof dat er een musical over haar leven komt. Vreemd idee om een musical over het leven van een schrijver te maken. Ze zitten het grootste gedeelte van hun leven achter een bureau en schrijven. Schmidt had bepaald niet de levensloop van een Baudelaire of een Lord Byron.
Er waren al de musicals van Schmidt, een musical met liedjes en hun een musical over haar leven. Haar populariteit vind ik merkwaardig. Haar liederen zijn op zich prima, maar nou ook weer niet zo bijzonder dat ze zoveel jaren na haar dood nog voor volle zalen en veel vollere zalen dan tijdens haar leven zouden moeten zorgen.
Ik vrees dat het te maken heeft met een soort nostalgie. Vroeger toen had je ‘Ja, zuster, nee, zuster’ met Leen Jongewaard met een raar petje op, en Wim Sonneveld en die zongen over hun opa. Zo schattig. Die goede tijd toen Nederland nog één was en eensgezind en er geen vuiltje aan de lucht was. Linda de Mol, Paul de Leeuw en programma’s als ’t Schaep spelen daar handig op in.
Ja, toen waren Mies en Willem Duys nog op tv en Nederlandse voetbalploegen stelden nog wat voor in Europa. We hadden de gulden nog. En je kon nog met een gerust hart genieten van Zwarte Piet.
Ja, die onbezorgde tijd van de Vietnam-oorlog, de treinkapingen, de gijzelingen, de aanslagen van de RAF, de krakersrellen, de autoloze zondag, de polarisatie van de PvdA, de rellen bij het huwelijk en de kroning van Beatrix en de demonstraties over de kernwapens. Ik noem maar wat, en Piet strooi nog maar eens een keer. We hadden maatschappelijke problemen genoeg.
Geert Wilders en Halbe Zijlstra van de VVD noemen die idyllische periode, die nooit bestaan heeft ‘de Nederlandse manier van leven’. En die wordt bedreigd, bijvoorbeeld door de HEMA, die paaseitjes chocolade-eitjes noemde. Het is een beetje een dun verhaal. Maar sommige mensen verlangen er naar terug Start de scootmobiel. We gaan allemaal naar de musical over Annie M.G, de schattige, vrolijke Annie M.G.