Ik heb in mijn leven twaalf jaar in vaste dienst voor kranten gewerkt. Ik heb uitgerekend dat ik zo’n 650 artikelen per jaar schreef. Aangezien ik ook veel als freelancer gewerkt hebt, komen daar nog zo’n 8000 artikelen bij.
Als je een nieuwsverhaal begint maak je een inleiding. Daarin staat wie, wat doet, wanneer en waar. In een ideale wereld ook nog waarom, maar dat laatste is soms volslagen onduidelijk.
Krantenredacties rekenen er op dat een bericht ‘oprolbaar’ is. Vroeger maakten de opmakers de krant op. Inhoudelijk keken ze nergens naar. Als ze er ruimte tekort kwamen, sneden ze de laatste alinea weg. De afspraak was dat daar het minst interessante nieuws stond, dat makkelijk gemist kon worden.
Na de inleiding schrijf je dus wat het meest interessante van je verhaal is. Je hoeft niet met een stropdas en colbertje en een bordje chique woorden achter je PC te kruipen.
Het verhaal maakt meer indruk als je het schrijft alsof je het aan je buurvrouw aan de keukentafel vertelt. Het belangrijkste komt dus eerst, daarna iets wat minder belangrijk is en zo verder.
Ik heb dit zo vaak gedaan, dat ik het logisch vind. (En ja, ik weet nog hoeveel moeite mijn eerste krantenverslag kostte. Het ging over hockey en de voorzitter van de club belde direct boos op. Gelukkig vond de redactie het een goed teken dat een verhaal emoties losmaakte.)
Ik geef les in persberichten en nieuwsverhalen schrijven. Ik houd eerst een luchtig en informatief verhaal. Dan vraag ik of alles duidelijk is. Iedereen knikt altijd braaf. Dan mogen ze het zelf proberen. Dan komen direct de vragen. Leuk, want zo kan ik de informatie op de behoefte van de klanten toespitsen.
Ik herinner me een hele grote groep die ik les gaf. Ik kon niet iedereen in de gaten houden. Een instelling wilde graag feedback. Ze begonnen met hun geschiedenis en hun doelstellingen. Nou, had ik eigenlijk gezegd dat ik dat geen goed idee vond. Maar ja, je geeft les of je geeft het niet.
De laatste zin was; er zitten cliënten (hun woord voor patiënten) in de Ondernemingsraad. Ik vroeg waarom ze dat nou vertelden. Toen kwam een heel verhaal dat ze de enigen in Nederland waren, die cliënten lieten meepraten en dat het beleid veranderd had. Dat was eigenlijk wat ze kwijt wilden. Ze hebben mij het verhaal maar laten schrijven.