Geheel buiten mijn schuld zag ik deze week een paar aflevering van het NOS journaal om 20.00 uur. Wat is dat toch heerlijk ouderwetse babbel-kabbeltelevisie! Weten we het nog: Pim Fortuyn kwam op in 2002. Ineens bleek er grote onvrede in de samenleving. De NOS had het gemist. Och, arme, wat een commotie gaf dat.
Dat verbaasde me niet echt. Ik heb 25 jaar geleden een tijdje bij de NOS gewerkt. Het straatrumoer dringt moeizaam tot de redactieruimtes door.
De NOS heeft na 2002 geprobeerd geluiden uit de samenleving op te vangen en naar het beeldscherm te vertalen. Het ongemak droop van de buis; televisiejournalisten tussen de ‘gewone man’. Dat moeten we met z’n allen niet willen.
Die lijn hebben ze nu blijkbaar losgelaten. De NOS brengt alleen nog maar nieuws van instituties, die een ronkend persbericht naar de redactie stuurden. Ieder item begint met een stelling en gevolgd door, dat zegt die en die club. Ik vraag me af of je deze aanpak nog nieuwsgaring kunt noemen of is het gewoon belangenbehartiging? Hoe dan ook, iemand vindt iets. Er zijn enkele deskundigen die wat door neuzelen en weer een item klaar. Geen enkele poging doet het journaal om uit te leggen waarom een item het bekijken waard is of wat de impact op het leven van de kijkers zal zijn.
Nu, de ministers nog aanspreken met excellentie en we zijn weer terug in de jaren vijftig….