Ik zag net een item op televisie: kinderen voor een betere wereld. Het heet We-Day. Het is een groot succes, want ik zag duizenden mensen krijsen in een stadion, want ‘er kijken 100.000 mensen op internet en miljoenen op tv’. Zucht. Ik zag een meisje, die riep: ‘Je hebt het recht om bijzonder te zijn’. Dat maak ik verdorie zelf wel uit of ik bijzonder wil zijn. Daarvoor hoef ik niet naar een stadion en te krijsen of Gerard Joling met veren staat te zingen. Alle sprekers in het stadion straalden uit: jullie zijn winners en geen losers.
De Nederlandse organisator verklaarde doodleuk: We  vertellen kinderen dat ze kracht hebben en vertellen niet wat ze moeten doen. Nou, dacht ik, erg slim ben jij niet.
Ik word onuitsprekelijk moe van dat gedoe. Ik ben gewoon wie ik ben en als je me een loser vindt, ga je gang. Ik beoordeel mensen naar mijn maatstaven en als ze normaal zijn, zijn wie ze wijn, dan vind ik dat geweldig.