In de loop van de jaren heb ik talloze interviews gedaan voor kranten, radio en televisie, als interviewer of als ‘willig slachtoffer’.  Ik herinner me de eerste keer dat mijn stem op de radio te horen was. Ik mocht wat voorlezen op wat nu 3FM is; een zender, die toen nog wel luisteraars trok. Op zaterdagochtend zou Henk Mouwe me enkele vragen stellen over een plaat van BAP, een band uit Keulen. Ik had een recensie voor de NCRV-gids geschreven over de LP en vooral over het nummer Kristallnaach. Niet geheel toevallig maakte ik mijn media-debuut met een vraaggesprek over oorlog.
Tegenwoordig ben ik erg koel als ik wat moet vertellen, maar toen was ik 17, zat in de vijfde klas en ik was me een partij zenuwachtig. Een leraar hoorde dat ik op de radio zou komen en sprak: ‘Je steekt ons nog allemaal de loef af’. Nooit geweten dat er een loef was of een wedstrijd of zo. De nacht voor ik met mijn klasgenoot Leo Melissen met de trein naar Hilversum zou reizen, sliep ik niet. Dat leek me een wereldreis vanuit Amersfoort.
In de studio heb ik wat appelig rond zitten kijken. er liepen allemaal hippe mediamensen rond. Later leerde ik hoe ik met die types om moest gaan. Het moment van de waarheid brak aan. Ik werd kalm en verdronk mezelf in een zee van wijze woorden, ten miste dat dacht ik toen. Ik geloof en hoop vooral dat de bandopname verdwenen is. Daarna reisde ik met spanningskoppijn terug. Ik verwachtte een zondvloed aan reacties. ik bedoel; Ik was op de landelijke radio geweest. Er gebeurde niets. Het had geen enkele indruk gemaakt, dacht ik.
Drie jaar geleden kwam ik de jongere broer van Leo, Hans Jaap, tegen. Hij reist de wereld over als oorlogscorrespondent, omdat hij verlangde naar chaos en vernietiging. Hij zit nu, geloof ik, bij Mosul, dus hij wordt op zijn wenken bediend. ‘Ik neem Kristallnaach nog steeds de hele wereld mee over,’ riep hij. Ik begreep dat hij het supercool gevonden had, een bekende op de radio.