In de rij voor me staat een dame, keurig in de plooirok, zonnebril in het haar, hippe schoudertas. Naast haar wacht een vriendin van dezelfde snit op iets ingewikkelds koffie-achtigs. De vrouw is boos:

‘Ik belde het restaurant op. Ze zeiden: ‘u hebt de tafel tot een bepaald moment van de avond. Ik zeg: Ik kaaaaan helemaal niets met deze informatie. U bepaalt het tempo niet ik. Ik kaaaaan hier helemaal niets mee. U bepaalt wanneer de kaart komt en wanneer de drankjes. Ik kaaaan hier helemaal niets mee.’

De drankjes komen en ze ruiken vaag naar koffie, maar ze zijn gemanipuleerd. ‘Ga jij voor je drankje betalen? Wel, niet, wel, niet, wel, niet, wel, niet, wel, niet?’, vraagt ze. Er volgt een hele discussie over de betaling van de consumptie van drie euro.

De vrouw neemt een sip. ‘Kijk, het doet me niets zo’n discussie met zo’n miep van een restaurant. Maar ik kaaaaaan niets met die informatie. Ik kaaaaaan er niets mee.’ Ik ben aan de beurt en bestel een Spa Rood.