Het is eigenlijk een wonder dat Nederland beroemde schilders en beeldende kunstenaars heeft. Na de Beeldenstorm werd Nederland zeer calvinistisch. Een stroming met een grote voorkeur voor woorden en met een afkeer van het beeld. Als Rembrandt een tentoonstelling van zijn schilderij organiseerde, moest Vondel er gedichten bij schrijven. Alleen de Nachtwacht en andere schilderijen, dat was maar heel karig.
Film werkt vooral met beelden. Dat zit niet het collectieve DNA van Nederlanders. Ik las het boek Hollands Hollywood beschrijft Henk van Gelder alle Nederlandse films tot het moment dat zijn boek verscheen. In eerste instantie woog de woordcultuur zwaar door. Mensen die in beelden een verhaal wilden vertellen werden met de nek aangekeken. Wat was dat nou voor gekkigheid? Eigenlijk wilde men documentairemakers films laten maken. Die mannen leunden zwaar op het woord en keken niet naar beelden. Geen verrassing; erg goede films leverde dat niet op.
Ergens in het boek komt er een kentering. Technisch en beeldend zijn Nederlandse films oké, maar dan stortten de scenario’s in elkaar. De éné film na de andere spoelt door het gootje, omdat het verhaal niet deugt, lees; nergens op slaat.
Ik keek gisteren met veel plezier naar de film ‘De prooi’. Een thriller moet het hebben van het uitstellen van ongeloof. Dus ging ik vrolijk en vol vertrouwen kijken. De ontknoping zag ik niet aankomen, vooral omdat die nou ja, onwaarschijnlijk, lees onwaarschijnlijk is. Het verhaal gaat over de 18-jarige Valerie, die alleen met haar moeder woont. Op een avond wordt die moeder doodgereden. Het blijkt moord en Valerie wil weten wie dat gedaan heeft. Dan blijkt dat die dode vrouw helemaal niet haar moeder is. Dat is een schok. Ik geloof dat allemaal best.
Valerie en de politie gaan op zoek naar het verleden van het meisje. Ondertussen wil iemand het meisje vermoorden. Er is dus iets ernstigs aan de hand. Lang, heel lang tastten ze in het duister. Dan vindt ze een foto van een begraafplaats, waar ze met haar moeder opstaat. Ze kijken naar een graf op de achtergrond een opvallend beeld. Ze vindt het beeld en dan ook een graf. Daarin ligt een echtpaar. De vrouw was rijk. De man ging in zaken en stortte hen in een faillissement. Zij vermoordde haar echtgenoot en pleegde zelfmoord. Een tragedie, die veel aandacht trok. Tja, of ik dit nog geloof… Misschien met twee glazen wijn op.
Nou wilde het geval dat het echtpaar een baby had: een meisje. Tijdens het uitvoerige politieonderzoek is het blijkbaar niemand opgevallen dat die baby zoek was. Dat meisje was namelijk Valerie, die zonder paspoort of ingeschreven te staan gewoon naar school kon. Wat was nou de clou? Een notaris beheerde het groot trustfonds dat de failliete vader had nagelaten. De beheerder gaf mondjesmaat geld aan de plaatsvervangende moeder. Waarom die vrouw die op een notariskantoor werkte, het geld zelf niet beheerde, werd mij niet duidelijk. Ik snapte ook niet hoe die vader failliet kan gaan en zoveel geld na kan laten om twee mensen 18 jaar te laten leven. Het is een leerzame ervaring, deze film kijken.