‘Ga je naar het verpleeghuis om naar je moeder te zwaaien?’ Dat is de meest gestelde vraag aan mij. Op zich is dit een logische gedachte. Ik mag al anderhalve week niet bij mijn moeder op bezoek en we missen het contact. De kamer van mijn moeder ligt aan de straat, dus dat zwaaien zou best kunnen. Ik ken mensen die al gezwaaid hebben. Hun geliefde in het tehuis vond dat even heel erg leuk, maar begreep niet waarom zij niet op bezoek kwamen. Voor ouderen is het toch al lastig te snappen waarom iedereen zo ingewikkeld doet met quarantaine en afstand houden. Als je voor de deur staat en niet binnenkomt is dat extra verdrietig. De verpleegkundigen van de woongroep zijn bezig beeldbellen te regelen. Eens kijken of dat werkt. In januari had ik niet geloofd dat ik ooit met zulke dilemma’s geconfronteerd zou worden.