‘Ons leven is een reis in de winter en in de nacht. We kijken naar en zwarte hemel, waar geen ster te zien is,’ zegt een lied. Ik hoor de metafoor levensreis vaak; de laatste tijd. Evenals het modewoord spiritueel. Het leven is serieuze shit, dat blijkt maar weer.
Talentenjachten en kookwedstrijden gebruiken graag het beeld van een reis die de kandidaten maken. Zo is The Voice niet gewoon een competitie wie het beste kan zingen, nee, het gaat over het leven en dood. ‘Jij moet een spirituele reis maken,’ sprak jurylid Waylon, laatst tegen een kandidaat. Hij weet wel wat hip is, Waylon.
‘Meet you on the other side,’ zeiden de familieleden tegen een deelnemer. Best een dubbelzinnige opmerking, maar ja, de zanger verklaarde ook: ‘Ik ga best wel dood’. Het enige juiste antwoord: ‘Ja, maar nu nog niet’ werd niet gegeven.
Maar de strijd is zonder meer bloedfanatiek en zeer serieus: ‘hang mij maar op,’ verklaarde jurylid Anouk, toen het niet ging zoals zij wilde. Er staat een doodstraf op ironie bij het programma.
‘Je bent al bijna af,’ vond de jury van een kandidaat. Die hoefde niet ver meer te reizen; die zat al helemaal in de mal waarin iedereen gedrukt wordt. Het was een compliment; ik vond het nogal treurig.

Noot: het citaat uit het begin is de vertaling van een Zwitsers soldatenliedje. Het is het motto van ‘Reis naar het einde van de nacht’ van Celine.