Ik denk vandaag aan mensen die vlak voor de uitbraak aan hun schouder geopereerd zijn. Zij hebben een groot probleem. Ik ben twee keer aan mijn schouder geopereerd. De revalidatie is een langdurig proces, dat goed begeleid moet worden. Anders kunnen er grote problemen ontstaan. Zo’n revalidatie duurt ongeveer een jaar, als alles goed gaat.
De eerste zes weken liep ik dag en nacht met mijn arm in een mitella. Dat is heel heftig. Twee keer in de week ging naar het de fysiotherapeute in het ziekenhuis. Zij zette me in een apparaat dat behoedzaam mijn arm bewoog en zorgde dat mijn schouder niet stijf werd. Dat was heerlijk en noodzakelijk.
Fysiotherapeuten werken nauwelijks meer. Hun beroep vraagt dat je dichterbij komt dan anderhalf, twee meter. Naar het ziekenhuis gaan lijkt me ook al geen feestje. Maar wat moet je zonder die behandeling? Later ging ik dan mijn schouder optrainen en moest dan twee keer per week een uur met anderen in een sportzaal trainen. Het was wel groot, maar iedereen op anderhalve meter houden is lastig.
In die periode kreeg ik hulp van de thuiszorg. Ze kleedden me aan en douchten me. Dat was erg handig. Maar ja, dit is niet echt strikt noodzakelijk zorg en misschien ook wel gevaarlijk in verband met besmetting. Kortom, voor iedereen is het lastig maar voor schouderpatiënten helemaal.