Er zijn veel te veel musicals in de wereld, ten minste dat vind ik. Ik zag vandaag dat in Vlaanderen ‘Flashdance’ de musical van start gegaan. Nu ben ik de laatste 30 jaar niemand tegen gekomen, die me spontaan vertelde dat hij of zij die film zo geweldig vond. Laat staan dat ik iemand ken die graag naar de musical wilde. Jeetje, ik vind het allemaal flauw. Je gebruikt een oud verhaal, strooit met wat slappe deuntjes, laat de mensen zwelgen in jeugdsentiment. Het is goedkoop, het is nep.  Voorlopig maar even, geen nieuwe musicals ontwikkelen, lijkt mij.
Dut is allemaal meer van hetzelfde en zo verpletterend onorigineel. Als mensen willen zwelgen in bijvoorbeeld ABBA muziek en zo hard mee willen zingen dat ze de professionals niet meer horen, ik vind het prima. Maar het zoveel van hetzelfde, een musical van Annie M.G., een musical met liedjes van Annie M.G., een musical over het leven van Annie M.G.; het lijkt mij allemaal een beetje veel.
Er is overigens een musical, die graag zou zien. In de koude jaren 80 was ik fan van de militante band Crass, anarchistisch en dwars. Je kunt je vast voorstellen hoe mijn vrienden er uitzagen. Ikzelf niet, ik liep in een geperste pantalon, want ik was dwarser dan dwars. Op internet stuitte ik op een video van de zanger van Crass, die in een keurige theaterzaal voor een publiek van stropdassen en mantelpakjes zijn teksten schreeuwde. Het publiek ging uit hun dak of het Mama Mia was. Een zaal vol emt managers, die allemaal bleren: Do they owe us a living? cause they fucking do. Het lijkt me schitterend.