Een tijdje geleden zond het NOS journaal een item uit, dat maar niet uit mijn hoofd wil verdwijnen. Het ging over pubers en die vonden het niet leuk op de middelbare school. Dat was uiteraard geen nieuws. Ik vond er ook geen moer aan op de middelbare school, mijn vader niet. Waarom zou het ineens leuk zijn, middelbaar onderwijs?
Er was een probleem. Leerlingen stopten met hun opleiding; steeds meer. Ook dit was niets nieuws. Dat gebeurde in mijn tijd ook al. Sommige uitvallers redden zich daarna prima, anderen niet. Leerlingen met een diploma verging het precies hetzelfde.
Het journaal meldde dat schoolverlating aangepakt kan worden door extra controleurs, zodat eerder geconstateerd kan worden dat de kinderen het niet fijn vonden. Er kwamen controleurs in beeld, en ja hoor, verrassing: zij vonden hun werk heel erg belangrijk en er moesten meer mensen bij komen, zodat meer kansen een diploma hebben.
Het item werd afgesloten met een vrouwenstem, die op zo’n typische pedante, zelfgenoegzame journaaltoon sprak: ‘het doel is van iedereen hetzelfde; een goed leven’. Het was geruststellend bedoeld. Er was een probleem, maar iedereen was van goede wille. Iedereen wil een goed leven.

Ik was teleurgesteld. Blijkbaar sprak hier iemand, die wist wat dat was; een goed leven. Maar wat is dat dan? Leg het me wat. Ik heb werkelijk geen idee. Waarschijnlijk bedoelen ze een leven met een partner, een baan, een hond, een kat of een hamster.
Dit soort geneuzel past in een patroon: iedereen wordt geacht in een mal te kruipen, hetzelfde te vinden en te denken en te doen wat de overheid wenselijk vindt. De overheid wil achter de voordeur komen om zich met het persoonlijke leven van de burgers te bemoeien. Stel je voor dat er een vleugje spontaniteit, creativiteit en menselijkheid in de maatschappij zou blijven bestaan. De overheid behandelt alle leerlingen als potentiële schoolverlaters, straatslijpers en wat ze verder in hun hoofd halen. We vinden het normaal en weten het is voor een goed leven. Laat de hamsterkooien maar doorkomen.